13.03.2017 UWAGA!!! Uważam, że znalazłem źródłosłów dla słowa (c)HeNDoGi… 🙂
07.03.2017 (…)Uważam, że ISTNIEJE MOŻLIWOŚĆ, że CeNTR+(o”M) MOŻE TAKŻE pochodzić od słów, oS’, oS’+RoD, Z/S’+RoD, WZ/S’+RoD, SeRDCe.. itp!!!(..)
04.03.2017 UWAGA!!! WIELKA NIESPODZIANKA. 🙂
03.03.2017 Uaktualnienie, i nie mam na to, jak na razie dobrego słowiańskiego słowa na zamianę. 😦
…..
Będzie to pierwszy z wpisów, który będzie pisany na „żywo”, a nie tylko upowszechniony już gotowy… i zobaczymy, co z tego wyniknie…
Oto moja rozłożona w czasie odpowiedź na pytanie zadane mi przez Anna M. tu:
Zgodnie z daną obietnicą odpowiadam,.. NIE WIEM,.. ale zacznę sprawdzać teraz i zobaczymy jak to wyjdzie… Nic nie zakładam i niczego nie spodziewam się, ani nie oczekuję… więc wyjdzie, co wyjdzie…
O słowie CeNTR+uM / CeNTR+o”M, pisałem już tu:
… a dodatkowo upowszechniłem i tu:
Wywiodłem to od słowiańskiego słowa (c)HeNDoGi, ale inni mieli równie ciekawe pomysły i odniosę się do nich najpierw,.. ale to już następnym razem… cdn.
…..
03.03.2017
Po namyśle muszę skończyć z wywodzeniem znaczenia itd, słowa (c)HeNDoGi, a następnie odnieść to dalej do pozostałych słów.
(c)HeNDoGi
(c)HeN+DoGi
(c)SeN+DoGi,..
To (c) można sobie darować, ale piszę je celowo, bo także i ten dźwięk mógł zmieniać się, tak jak następny dźwięk zapisywany znakiem H, bo:
– zarówno dźwięk zapisywany znakiem H, MÓGŁ przejść w inny zapisywany znakiem S,..
– jak i zgodnie z logiką, wyższym poziomem energii drgań, staremu greckiemu prawu / zasadzie tzw. rough breathing,.. itd… MOGŁO być odwrotnie, czyli to dźwięk zapisywany znakiem S,.. MÓGŁ przejść w ten zapisywany znakiem H!!!,.. patrz:
(c)HeN+DoGi, (K)HeN+DoGi, (G)HeN+DoGi, (Z)HeN=DoGi, (S)HeN+DoGi, (H)HeN+DoGi
(c)HeN+DoGi, (c)KeN+DoGi, (c)GeN+DoGi, (c)ZeN+DoGi, (c)SeN+DoGi, (c)HeN+DoGi
… czyli SeN+DOGi lub SeN+TOGi… jest starsze… od (c)HeN+DoGi… cdn.
…..
04.03.2017
Właśnie wpadłem na coś bardzo ciekawego, kiedy to przeglądałem dane pierwotnego wpisu, żeby znaleźć odpowiednie cytaty, a tam,.. a tam zlalazłem to:
http://www.academia.edu/16690627/2000_PIE_Roots_Deciphered_The_Source_Code_2.4_
(…) *ḱent (to stab, pierce): Internally confined presence (ḱ), active subject (e), complete (n), approach / group (t). Self-explanatory.
Ancient Greek: κεντέω (to stab, pierce), κεστός (embroidered, stitched). κεντέiν
Note: Although latin’s centrum (center) is believed to derive from Greek’s κεντέiν (to stitch), its meaning is far away from that of its alleged source while it has a direct explanation from
*ḱent as the “focus of a completely confined presence”. This is why I considered “center” to be an independent derivative of this root. (…)
I nagle olśniło mnie, jak płk Kurtza… Teraz sami zobaczcie, co…
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD
κέντρον
Ancient Greek
Etymology
From κεντέω (kentéō, “I sting”) + -τρον (-tron).
Pronunciation
IPA(key): /kén.tron/ → /ˈken.tron/ → /ˈcen.tron/
Noun
κέντρον • (kéntron) m (genitive κέντρου); second declension
- Something with a sharp point: point, spike, spur
- sting, quill, thorn
- Torture device or instrument of motivation: whip, goad
- nail, rivet
- (figuratively, vulgar) penis
Inflection
Related terms
- κεστός (kestós)
Descendants
- Aramaic:
- Classical Syriac: ܩܢܛܪܘܢ (qenṭrōn, qanṭrōn)
- Georgian: კენტრო (ḳenṭro)
- Greek: κέντρο (kéntro)
- Latin: centrum (see there for further descendants)
- Old Armenian: կենդրովն (kendrovn), կենտրովն (kentrovn), կենտրոն (kentron)
- Sanskrit:
- Hindi: केंद्र (kendra)
References
- κέντρον in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- κέντρον in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- κέντρον in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
- «κέντρον» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- Bauer, Walter et al. (2001) A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
- «κέντρον» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
- κέντρον in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
- “G2759”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979
- «κέντρον» in Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts [the Lexicon of Byzantine Hellenism, Particularly the 9th-12th Centuries], Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften
- Woodhouse, S. C. (1910) English-Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
UWAGA!!!
Proszę zwrócić uwagę na to:
Descendants
Aramaic: Classical Syriac: ܩܢܛܪܘܢ (qenṭrōn, qanṭrōn)
JEST TO DOWÓD NA ZAPOŻYCZENIE OD-PRA-SŁOWIAŃSKIE ODNAJDYWANE W PRZODKU TZW. JĘZYKA HEBRAJSKIEGO!!!
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%89#Ancient_Greek
κεντέω
Ancient Greek
Etymology
From the Proto-Indo-European *ḱent-. Compare English hand.
Pronunciation
(5th BC Attic) IPA(key): /ken.té.ɔː/
(1st BC Egyptian) IPA(key): /kɛnˈtɛ.o/
(4th AD Koine) IPA(key): /kenˈte.o/
(10th AD Byzantine) IPA(key): /cenˈte.o/
(15th AD Constantinopolitan) IPA(key): /cenˈte.o/
Verb
κεντέω • (kentéō)
Inflection
Derived terms
References
- κεντέω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- κεντέω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- κεντέω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
- «κεντέω» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- «κεντέω» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
- κεντέω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
…..
Wiecie już co to za Pra-Słowiańskie słowo (które nawet dziś ciągle jest używane na określenie tego):
to prick, sting, goad
kłuć, żądło / żądlić, oścień, bodziec, ostrze / poganiać, wzbudzać, pobudzać, prowokować, napędzać, popędzać, ubóść, dziobać, bestwić
to stab, pierce, wound
dźgnąć / dźgać, przekłuć, ranić
to torture, torment
torturować, męka / męczyć
… dało znaczenie i temu tzw. greckiemu … i temu tzw. PIE *ḱent-?!!
Tym słowem jest… Ka”S+aC’/T’, Ke”S,.. patrz:
…..
https://pl.wiktionary.org/wiki/k%C4%85sa%C4%87
kąsać (język polski)
- znaczenia:
czasownik
- (1.1) kaleczyć ostrymi zębami lub żądłem
- (1.2) przen. dokuczać
- (1.3) przen. powodować uczucie zimna, odczuwania szczypiącego mrozu
- odmiana:
- (1.1–3) koniugacja I
forma | liczba pojedyncza | liczba mnoga | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1. os. | 2. os. | 3. os. | 1. os. | 2. os. | 3. os. | ||||||||||
bezokolicznik | kąsać | ||||||||||||||
czas teraźniejszy | kąsam | kąsasz | kąsa | kąsamy | kąsacie | kąsają | |||||||||
czas przeszły | m | kąsałem | kąsałeś | kąsał | kąsaliśmy | kąsaliście | kąsali | ||||||||
f | kąsałam | kąsałaś | kąsała | kąsałyśmy | kąsałyście | kąsały | |||||||||
n | kąsałom | kąsałoś | kąsało | ||||||||||||
|
-
pozostałe formy czas przyszły m będę kąsał,
będę kąsaćbędziesz kąsał,
będziesz kąsaćbędzie kąsał,
będzie kąsaćbędziemy kąsali,
będziemy kąsaćbędziecie kąsali,
będziecie kąsaćbędą kąsali,
będą kąsaćf będę kąsała,
będę kąsaćbędziesz kąsała,
będziesz kąsaćbędzie kąsała,
będzie kąsaćbędziemy kąsały,
będziemy kąsaćbędziecie kąsały,
będziecie kąsaćbędą kąsały,
będą kąsaćn będę kąsało,
będę kąsaćbędziesz kąsało,
będziesz kąsaćbędzie kąsało,
będzie kąsaćczas zaprzeszły m kąsałem był kąsałeś był kąsał był kąsaliśmy byli kąsaliście byli kąsali byli f kąsałam była kąsałaś była kąsała była kąsałyśmy były kąsałyście były kąsały były n kąsałom było kąsałoś było kąsało było forma bezosobowa czasu przeszłego kąsano tryb rozkazujący niech kąsam kąsaj niech kąsa kąsajmy kąsajcie niech kąsają tryb przypuszczający m kąsałbym,
byłbym kąsałkąsałbyś,
byłbyś kąsałkąsałby,
byłby kąsałkąsalibyśmy,
bylibyśmy kąsalikąsalibyście,
bylibyście kąsalikąsaliby,
byliby kąsalif kąsałabym,
byłabym kąsałakąsałabyś,
byłabyś kąsałakąsałaby,
byłaby kąsałakąsałybyśmy,
byłybyśmy kąsałykąsałybyście,
byłybyście kąsałykąsałyby,
byłyby kąsałyn kąsałobym,
byłobym kąsałokąsałobyś,
byłobyś kąsałokąsałoby,
byłoby kąsałoimiesłów przymiotnikowy czynny m kąsający, niekąsający f kąsająca, niekąsająca kąsające, niekąsające n kąsające, niekąsające imiesłów przymiotnikowy bierny m kąsany kąsani f kąsana kąsane n kąsane imiesłów przysłówkowy współczesny kąsając, nie kąsając rzeczownik odczasownikowy kąsanie, niekąsanie
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kęs, kęsek, kąsek, kąsacz, zakąska, kąsanie, ukąszenie
- czas. pokąsać, ukąsić
- przym. kąśliwy, kąsany, pokąsany, kąsający
- przysł. kąśliwie
- tłumaczenia:
…..
http://synonim.net/synonim/k%C4%85sa%C4%87
Synonimy do słowa „kąsać”
chwytać kogoś za duszę, chwytać kogoś za serce, dopadać, dręczyć, gryźć, nękać, ogarniać, palić, przepełniać, przeszywać, ściskać kogoś za gardło, targać, trawić, władać, zżerać, dawać się komuś we znaki, dokuczać, gnębić, martwić, nie dawać komuś spokoju, niepokoić, nurtować, smucić, trapić, turbować, denerwować, docinać, drażnić, męczyć, przeszkadzać, zaprzątać, zawracać głowę, docinać komuś, dogadywać, dogryzać, dopiekać, ciemiężyć, dociskać, gnieść, gnoić, kłopotać, kłopotów, maltretować, powodować smutek, przybijać, przygnębiać, przysparzać zmartwień, sprawiać zmartwienie, toczyć, wyrządzać przykrość, zadawać męki, zadręczać, ciąć, kaleczyć, ucinać, żądlić, kłuć, ranić, szczypać, zacinać, przyszczypywać, ukąsić,
…..
http://sjp.pwn.pl/slowniki/k%C4%85sa%C4%87.html
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/k%C4%85sa%C4%87
kąsać
Polish
Etymology
From Proto-Slavic *kǫsati.
Pronunciation
Verb
kąsać impf (perfective ukąsić or pokąsać)
- (transitive) to bite
- (transitive) to sting
Conjugation
singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
person | m | f | n | m pers | m anim, m inan, f, n | |
infinitive | kąsać | |||||
present tense | 1st | kąsam | kąsamy | |||
2nd | kąsasz | kąsacie | ||||
3rd | kąsa | kąsają | ||||
past tense | 1st | kąsałem | kąsałam | kąsaliśmy | kąsałyśmy | |
2nd | kąsałeś | kąsałaś | kąsaliście | kąsałyście | ||
3rd | kąsał | kąsała | kąsało | kąsali | kąsały | |
future tense | 1st | będę kąsał1 | będę kąsała1 | będziemy kąsali1 | będziemy kąsały1 | |
2nd | będziesz kąsał1 | będziesz kąsała1 | będziecie kąsali1 | będziecie kąsały1 | ||
3rd | będzie kąsał1 | będzie kąsała1 | będzie kąsało1 | będą kąsali1 | będą kąsały1 | |
conditional | 1st | kąsałbym | kąsałabym | kąsalibyśmy | kąsałybyśmy | |
2nd | kąsałbyś | kąsałabyś | kąsalibyście | kąsałybyście | ||
3rd | kąsałby | kąsałaby | kąsałoby | kąsaliby | kąsałyby | |
imperative | 1st | — | kąsajmy | |||
2nd | kąsaj | kąsajcie | ||||
3rd | niech kąsa | niech kąsają | ||||
active adjectival participle | kąsający | kąsająca | kąsające | kąsający | kąsające | |
passive adjectival participle | kąsany | kąsana | kąsane | kąsani | kąsane | |
contemporary adverbial participle | kąsając | |||||
impersonal past | kąsano | |||||
verbal noun | kąsanie | |||||
1 or: będę kąsać, będziesz kąsać etc. |
Related terms
Synonyms
UWAGA!!!
KoSa, KoSiC’/T’, KoS, KoS+iaR”, KoS+iaR+Ka, itd…
…..
https://pl.wiktionary.org/wiki/k%C4%85sanie
kąsanie (język polski)
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃w̃ˈsãɲɛ], AS: [kõũ̯sãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ą • -ni… wymowa
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) rzecz. odczas. od: kąsać
- odmiana:
- (1.1)
-
przypadek liczba pojedyncza mianownik kąsanie dopełniacz kąsania celownik kąsaniu biernik kąsanie narzędnik kąsaniem miejscownik kąsaniu wołacz kąsanie
…..
http://sciaga.pl/slowniki-tematyczne/5717/kes/
1. ‘kawałek czegoś do jedzenia’; 2. ‘kawałek, część, pewna ilość czegoś’; 3. ‘trochę, nieco’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. kus, ros. kus, słoweń. kôs) < psłow. *ką/ęsъ (< *kond-so-) ‘odgryziony kawałek’.
UWAGA!!!
Jak coś może być „ogólnosłowiańskie” i pochodzić rzekomo z tzw. 15w… i być „prasłowiańskie”?!! 😦
…..
https://pl.wiktionary.org/wiki/k%C4%99s#pl
kęs (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- związki frazeologiczne:
- chcąc zbyt wielki kęs połknąć, można się udławić
…..
http://sjp.pwn.pl/sjp/kes;2470569.html
kęs
1. «kawałek czegoś do jedzenia»
2. «kawałek, część, pewna ilość czegoś»
3. «półwyrób stalowy otrzymany przez kucie, wyciskanie lub walcowanie kęsiska»
4. «ząb zwierzęcia drapieżnego»
…..
Z powyższego wynika, że CeNTR+o”M… pochodzi od Ke”/eNS, Ka”S+aC’/T’!!!
….. cdn.
…..
07.03.2017
Sprawdzę teraz, czy CeNTR+(o”M) można wywieźć od słowa Z/S’+RoD+(eK) albo oS’+RoD+(eK)… Zaznaczam, że nie będę wywodził znaczenia samego tego słowa / słów Z/S’+RoD+(eK) / oS’+RoD+(eK )(bo na to potrzeba nowego wpisu i to pewno nie jednego), a jedynie porównam ich rdzenie i zmiany dźwięków, jakie MOGŁY w nich zajść…
CeNTR
SeNTR
Se”TR
Se”DR
Se”RD
S’+RoDa
SeRD+Ce (bo SeR(D)+DuS”+Ko / SeR(D)+Du(c)H+(K)o, a nie SeR+o”S”+Ko,.. czyli oS’+RoD+(eK) DuS”y / Do”(c)Ha)!!!)
S’+RoD
Z/S’+RoD
WZ/S’+RoD
oS’+RoD
UWAGA!!!
Uważam, że ISTNIEJE MOŻLIWOŚĆ, że CeNTR+(o”M) MOŻE TAKŻE pochodzić od słów, oS’, oS’+RoD, Z/S’+RoD, WZ/S’+RoD, SeRDCe.. itp!!!
Przypominam, że wg ofitzjalnego jęsykosnaftzfa SeRD+Ce pochodzi od rzekomego *ḱḗr, patrz:
https://en.wiktionary.org/wiki/heart
(…) Etymology
From Middle English herte, from Old English heorte (“heart”), from Proto-Germanic *hertô (“heart”), from Proto-Indo-European *ḱḗr (“heart”). Germanic cognates: see *hertô. The Indo-European root is also the source of Latin cor, cordis, Ancient Greek καρδιά (kardiá), Welsh craidd, Irish croí, Armenian սիրտ (sirt), Russian се́рдце (sérdce), Lithuanian širdis and Albanian kërthizë (“navel, central spot”). (…)
https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Indo-European/%E1%B8%B1%E1%B8%97r
(…) Proto-Indo-European
Reconstruction
The nominative singular form is underlyingly */ḱérd/, yielding the surface form *ḱḗr which is itself evident in Ancient Greek κῆρ (kêr) and Hittite 𒆠𒅕 (ker). This reconstruction is the only instance in PIE where a loss of */d/ after */r/ with compensatory lengthening of the preceding vowel occurred. It is not clear whether this is an isolated example, or a part of a broader process such as Szemerényi’s law. (…)
PYTAM SIĘ: Jak to jest , że w języku słowiańskim MOŻNA WYWIEŹĆ ZNACZENIE tego „odtworzonego” tzw. PIE *ḱḗr,.. jako SeRD+Ce = S’+RoD+eK?!!
DLACZEGO TE RDZENIE NIE MAJĄ TAKIEJ SAMEJ CIĄGŁOŚCI ZNACZENIOWEJ NIGDZIE INDZIEJ, POZA JĘZYKIEM SŁOWIAŃSKIM?!!
(To taki linkfisticzeskij żart, którym dworuję sobie niecnie ze fszystkich tęgich,.. czyli tępych nałukafych ałtorytetóf!!!) 🙂
Dodatkowo wyraźnie widać, że wszystkie te słowa odnoszą się do czegoś pojedynczego, samotnego (SaM+oTNy = SM+o”TNy…) w czymś, jak np. Sie+RoTa w oS’+RoD+Ko” W S’+RoDzie, patrz:
Sie+RoTa
Sie+RoDa
S’+RoDa
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sierota
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sieroctwo
Sieroctwo – fakt nieposiadania przez kogoś obojga rodziców (sierota zupełna) lub jednego rodzica (półsierota), braku innych opiekunów (odpowiedzialnych za wychowanie) bądź w ogóle jakichkolwiek krewnych. Sierota to osoba niemająca wymienionych członków rodziny. Brak tych osób może być dosłowny (śmierć, porzucenie, trwały pobyt z dala od siebie) bądź dorozumiany (brak zainteresowania, odebranie praw do opieki, wychowywanie przez inne osoby).
Sierota może być wychowywana przez pozostałych przy życiu członków rodziny, a w ich braku w domu dziecka lub w rodzinie zastępczej.
Sierotą potocznie nazywa się także osobę, która nie ma oparcia i pomocy u rodziny i znajomych, jest opuszczona przez innych, osamotniona. Potocznie to także osoba, która nie radzi sobie z problemami w życiu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sierotka_(typografia)
https://pl.wiktionary.org/wiki/sierota#pl
sierota (język polski)
sierota
sierota (1.1)
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/2f/Orphan-typesetting.svg
sierota (1.5)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski lub żeński
- (1.1) dziecko, któremu umarło przynajmniej jedno z rodziców
- (1.2) pot. człowiek opuszczony, osamotniony
- (1.3) pot. człowiek niezaradny lub budzący współczucie
- (1.4) typogr. błąd polegający na pozostawieniu jednoliterowego wyrazu na końcu wiersza składanego tekstu
- (1.5) typogr. błąd polegający na pozostawieniu pojedynczego wiersza na dole kolumny składanego tekstu
- odmiana:
- (1.1–5)
-
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sierota sieroty dopełniacz sieroty sierot / sierót celownik sierocie sierotom biernik sierotę sieroty narzędnik sierotą sierotami miejscownik sierocie sierotach wołacz sieroto sieroty
- synonimy:
- (1.5) szewc
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. sieroctwo n, sierociniec m, osierocenie n, osierocanie n, sierotki nm.-os., Sieroty nm.-os.
- czas. osierocać ndk., osierocić dk.
- przym. sierocy
- etymologia:
- od pol. sirota, od prasł. *sirota → pierwotnie osamotnienie, osierocenie, samotność, następnie sierota (1.1), od przymiotnika *sirъ → samotny, osierocony i przyrostka *-ota → -ota[1]
- por. chorw. sirota, czes. sirota, ros. сирота, scs. сирота, słc. sirota i ukr. сирота
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) orphan; (1.5) orphan
- baskijski: (1.1) umezurtz
- bułgarski: (1.1) сирак m
- esperanto: (1.1) orfo
- hiszpański: (1.1) huérfano m; (1.2) desamparado
- niemiecki: (1.1) Waise f
- źródła:
Hasło sierota w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
UWAGA!!!
Wyraźnie widać, że wywiedzenie znaczenia słowa SieR+oTa z „odtworzonego” (…) od pol. sirota, od prasł. *sirota → pierwotnie osamotnienie, osierocenie, samotność, następnie sierota (1.1), od przymiotnika *sirъ → samotny, osierocony i przyrostka *-ota → -ota[1] (…)… JEST BŁĘDNE,.. bo ktoś (SieR+oTa) lub coś (oS’) będące w S’+RoD+Ku czegoś JEST SAMOTNE, ale TO NIE JEST PIERWSZE ZNACZENIE TEGO RDZENIA, a SaM+oTN+oS”C’/T’ pochodzi od ByC/Tia SaM+eMo”!!!
https://pl.wiktionary.org/wiki/sirota#sirota_.28j.C4.99zyk_polski.29
sirota (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski lub żeński
- odmiana:
- (1.1)
-
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik sirota siroty dopełniacz siroty sirot / sirót celownik sirocie sirotom biernik sirotę siroty narzędnik sirotą sirotami miejscownik sirocie sirotach wołacz siroto siroty
- uwagi:
- Wariant ów, choć uzasadniony etymologicznie, jest obecnie uznawany za niepoprawny w polszczyźnie ogólnej[1].
- źródła:
Hasło sierota w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, s. 685, Warszawa, Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1980, ISBN 83–01–03811-X.
sirota (język słowacki)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) sierota
https://en.wiktionary.org/wiki/sirota
Serbo-Croatian
Etymology
From sìrot (“orphaned, poor”).
Pronunciation
Noun
siròta f (Cyrillic spelling сиро̀та)
Declension
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | sirota | sirote |
genitive | sirote | sirota |
dative | siroti | sirotama |
accusative | sirotu | sirote |
vocative | siroto | sirote |
locative | siroti | sirotama |
instrumental | sirotom | sirotama |
https://en.wiktionary.org/wiki/sirot#Serbo-Croatian
Serbo-Croatian
Etymology
From Proto-Slavic *sirъ
Pronunciation
Adjective
sìrot (definite sìrotī, comparative sirotiji, Cyrillic spelling сѝрот)
- orphaned
- poor (lacking wealth)
- miserable, unfortunate
… cdn.
13.03.2017 UWAGA!!! Uważam, że znalazłem źródłosłów dla słowa (c)HeNDoGi…
Ok, niech będzie że wydaje mi się, że znalazłem źródłosłów dla słowa (c)HeNDoGi,.. i dodatkowo jest to zgodne z tzw. rough breathing, czyli zamianą wysokoenergetycznego dźwięku zapisywanego znakiem S, który potem w tzw. mykeńskim / ahaiskim / helleńskim / greckim zniekształcony został do postaci tzw. niemego H.
Tym źródłosłowem jest rdzeń SG / SNG,.. jak Sie”/eNG, Za+Sie”/eNG, Sie”/eN+Ga”C’/T’, Sie”/eN+GNa”C’/T’, patrz:
…..
http://sjp.pl/si%C4%99ga%C4%87
sięgać
1. próbować dostać się do czegoś, wyciągać rękę, żeby dotknąć czegoś;
2. starać się uzyskać coś, osiągnąć coś;
3. mieć określony zasięg
…..
https://pl.wiktionary.org/wiki/si%C4%99ga%C4%87
sięgać (język polski)
marynarz sięga (1.1) po linę
- znaczenia:
czasownik nieprzechodni
- (1.1) próbować dostać się do czegoś, wyciągać rękę, żeby dotknąć czegoś[1]
- (1.2) starać się uzyskać coś, osiągnąć coś[1]
- (1.3) mieć określony zasięg[1]
- (1.4) o historii, opowieści: datować się, rozpoczynać się
- (1.5) o twórcy, pisarzu: zapożyczać
- odmiana:
- (1.1–5) koniugacja I
forma | liczba pojedyncza | liczba mnoga | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1. os. | 2. os. | 3. os. | 1. os. | 2. os. | 3. os. | ||||||||||
bezokolicznik | sięgać | ||||||||||||||
czas teraźniejszy | sięgam | sięgasz | sięga | sięgamy | sięgacie | sięgają | |||||||||
czas przeszły | m | sięgałem | sięgałeś | sięgał | sięgaliśmy | sięgaliście | sięgali | ||||||||
f | sięgałam | sięgałaś | sięgała | sięgałyśmy | sięgałyście | sięgały | |||||||||
n | sięgałom | sięgałoś | sięgało | ||||||||||||
tryb rozkazujący | niech sięgam | sięgaj | niech sięga | sięgajmy | sięgajcie | niech sięgają | |||||||||
|
-
pozostałe formy
- synonimy:
- (1.2) dosięgać, osiągać
- (1.4) datować się
- (1.5) czerpać, zapożyczać
- związki frazeologiczne:
- jak daleko pamięć sięga • sięgać do kieszeni / sięgać do portfela • sięgać prawą ręką do lewego ucha / sięgać lewą ręką do prawego ucha
- tłumaczenia:
- źródła:
…..
http://sjp.pwn.pl/sjp/siegnac;2520560.html
sięgnąć — sięgać
1. «wyciągnąć rękę, aby wziąć coś, dotknąć czegoś znajdującego się w pewnej odległości lub na pewnej wysokości»
2. «wykonując jakiś ruch, zbliżyć się do kogoś, do czegoś»
3. «skorzystać z czegoś dla uzyskania jakichś informacji, wiadomości»
4. «postanowić sobie, że się coś osiągnie, zdobędzie; też: podjąć starania zmierzające do osiągnięcia celu»
5. «mieć określony zasięg, dojść do pewnej granicy, do jakiegoś poziomu itp.»
6. «użyć czegoś, skorzystać z czegoś»
7. «zaczynać się, istnieć od jakiegoś określonego czasu»
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/si%C4%99gn%C4%85%C4%87
sięgnąć
Polish
Etymology
From Proto-Slavic *sęgnǫti.
Pronunciation
Verb
sięgnąć pf (imperfective sięgać)
- to reach
Conjugation
singular | plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
person | m | f | n | m pers | m anim, m inan, n, f | |
infinitive | sięgnąć | |||||
future tense | 1st | sięgnę | sięgniemy | |||
2nd | sięgniesz | sięgniecie | ||||
3rd | sięgnie | sięgną | ||||
past tense | 1st | sięgnąłem | sięgnęłam | sięgnęliśmy | sięgnęłyśmy | |
2nd | sięgnąłeś | sięgnęłaś | sięgnęliście | sięgnęłyście | ||
3rd | sięgnął | sięgnęła | sięgnęło | sięgnęli | sięgnęły | |
conditional | 1st | sięgnąłbym | sięgnęłabym | sięgnęlibyśmy | sięgnęłybyśmy | |
2nd | sięgnąłbyś | sięgnęłabyś | sięgnęlibyście | sięgnęłybyście | ||
3rd | sięgnąłby | sięgnęłaby | sięgnęłoby | sięgnęliby | sięgnęłyby | |
imperative | 1st | niech sięgnę | sięgnijmy | |||
2nd | sięgnij | sięgnijcie | ||||
3rd | niech sięgnie | niech sięgną | ||||
anterior adverbial participle | sięgnąwszy | |||||
verbal noun | sięgnięcie |
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Slavic/s%C4%99gn%C7%ABti
Reconstruction:Proto-Slavic/sęgnǫti
Etymology
From sęg- + *-nǫti. See *sęťi for etymology.
Verb
*sę̄gnǫ̀ti ?
Inflection
- 1sg. *sęgnǫ
This verb needs an inflection-table template.
Related terms
Descendants
|
References
- Derksen, Rick (2008), “*sę̄gnǫ̀ti”, in Etymological Dictionary of the Slavic Inherited Lexicon (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 4), Leiden, Boston: Brill, ISBN 978 90 04 15504 6, page 449
- Fasmer, Maks (1964–1973), “сяга́ть”, in Etimologičeskij slovarʹ russkovo jazyka [Etymological Dictionary of the Russian Language] (in Russian), translated from German and supplemented by Trubačev O. N., Moscow: Progress
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Slavic/s%C4%99%C5%A5i
Reconstruction:Proto-Slavic/sęťi
Alternative forms
- *sęgti (earlier, unassimilated form, as in Derksen, Chernykh, Vasmer)
- *sęgťi (earlier, partly assimilated form, as in Trubachev)
Etymology
From Proto-Balto-Slavic *sēˀg-, *senˀg-, from Proto-Indo-European *seg-, *seng-. Cognate with Lithuanian sègti (“to fasten, to pin”) (1sg. segù, 1sg. past segiaũ), Latvian segt (“to cover”) (1sg. sȩdzu), Sanskrit सजति (sájati, “to adhere to”), causative [script needed] (sañjayati), Old Persian [script needed] (frahanǰati, “to hang”), Old Irish suanem (“rope”) < *sogn-.
Verb
*sęťi ?
- to reach for
Inflection
- 1sg. *sęgǫ
This verb needs an inflection-table template.
Derived terms
- *sę̀gati, *sę̀dzati (“to reach for, to attain”)
- *sę̄gnǫ̀ti (“to reach for, to attain”)
Descendants
|
|
References
- Derksen, Rick (2008), “*sęgti”, in Etymological Dictionary of the Slavic Inherited Lexicon (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 4), Leiden, Boston: Brill, ISBN 978 90 04 15504 6, page 449
- Fasmer, Maks (1964–1973), “сяга́ть”, in Etimologičeskij slovarʹ russkovo jazyka [Etymological Dictionary of the Russian Language] (in Russian), translated from German and supplemented by Trubačev O. N., Moscow: Progress
…..
https://pl.wiktionary.org/wiki/zasi%C4%99g
zasięg (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
-
przypadek liczba pojedyncza mianownik zasięg dopełniacz zasięgu celownik zasięgowi biernik zasięg narzędnik zasięgiem miejscownik zasięgu wołacz zasięgu
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) range, reach
- esperanto: (1.1) trafpovo
- nowogrecki: (1.1) βεληνεκές n
- rosyjski: (1.1) дальность f, область f
…..
UWAGA!!!
Wygląda na to, że dodatkowo źródłosłowem dla Sie”/eNG+, jest SieDz’, SiaD… itp!!!
Postanowiłem, że jednak podzielę ten wpis na części, bo jak już widać, można go Cia”/aN+GNa”C’/T’ jeszcze baaardzo długo, bo i Cia”/aN+GNa”C’/T’, też może być źródłosłowem dla (c)HeNDoGi, a dodatkowo poruszone zostało zagadnienie tzw. satemizacji, kentumizacji i występowanie dźwięku zapisywanego znakiem C!!!
Jestem znów oniemiały, jak bogaty znaczeniowo jest język słowiański / le(c)hicki / polski…!!! 🙂
https://skribh.wordpress.com/2016/02/28/268-od-slowianski-zrodloslow-slowa-zsckoncentracja-czyli-skad-wziela-sie-i-co-oznacza-nazwa-obozy-koncentracyjne-a-takze-dowody-dlaczego-dzwieki-tzw-satem-byly-wczesniej-niz-dzwieki-tzw-k/#comment-4286
skribha on 2016-03-05 o 10:56 said:
Datowanie Ci chyba raczej padło… Podobno tzw. j. angielski to dopiero Shakespere wymyślił, ale po za tym zgoda, tyle tylko czy możesz wytłumaczyć, na jakiej podstawie twierdzisz, że podałeś dowód na istnienie dźwięku E”/Ę?
Tak przy okazji, jak byś zaczął używać zaproponowanego przeze mnie sposobu zapisu dźwięków, patrz:
PoTe”Ga
PoTeNCja
PRoViDe
PR”eWiDze”
… to wszystkie te podobieństwa i przekształcenia byłyby tylko jeszcze lepiej widoczne… ale i tak podałeś bardzo dobre przykłady!!! Dzięki. 🙂
https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81acina
(…)
Łacina jest językiem indoeuropejskim. Ma wspólne korzenie z większością żywych i wymarłych języków Europy oraz wieloma językami Indii, Iranu i Azji Środkowej. Wskazuje na to duża liczba podobieństw, zarówno w słownictwie jak i gramatyce – między innymi z greką, sanskrytem, czy językiem polskim[8]. Łacińskie est odpowiada greckiemu estí, sanskryckiemu asti oraz polskiemu jest[9].
Wspólne dziedzictwo indoeuropejskie sprawiło, że łacina i język polski mają wiele podobnych wyrazów, których tematy pochodzą od tego samego, praindoeuropejskiego rdzenia. Są to głównie wyrazy związane z relacjami rodzinnymi, gospodarstwem, florą, fauną, geografią, kulturą materialną lub codziennymi czynnościami. Należą do nich na przykład: mater – matka, soror – siostra, ovis – owca, suinus – świński, domus – dom, mare – morze, ignis – ogień, linum – len, pastor – pasterz. Opracowania językoznawców cytują od 1000 do 2000 słów wykazujących tego typu podobieństwa. Zdaniem większości badaczy zjawisko to wynika ze słabszych, niż w innych językach (na przykład germańskich), wpływów języków nieindoeuropejskich na rozwój łaciny, polszczyzny czy sanskrytu[10].
Podział wśród prajęzyków indoeuropejskich spowodował, że łacina znalazła się w tzw. grupie kentumowej (razem z językami celtyckimi i germańskimi), natomiast język polski w grupie satemowej (z językami indoirańskimi). Dlatego łacińska głoska „k” jest w języku polskim często zastąpiona przez „s” – łacińskie centum odpowiada słowu „sto”, caseus to „ser”, natomiast cor oznacza „serce”[11].
Różnice pomiędzy łaciną a pozostałymi językami Italii były w I tysiącleciu przed Chrystusem tak znaczne, że uniemożliwiały wzajemne zrozumienie. Wyjątkiem był podobny do łaciny język faliski, którym mówiono w północnym Lacjum, jednak część uczonych twierdzi, że był to dialekt łaciny, a nie odrębny język. Starożytni autorzy greccy uważali rdzenne języki półwyspu apenińskiego za niespokrewnione. Dopiero XIX-wieczni badacze wykazali ich wspólne pochodzenie i stworzyli nazwę języki italskie[12]. Ich zdaniem wszystkie wywodziły się z hipotetycznego języka praitalskiego. Rozpad italskiej wspólnoty językowej i wyodrębnienie łaciny językoznawcy datują zazwyczaj na pierwszą połowę II tysiąclecia przed Chrystusem[13].
Niegdyś przeważała hipoteza, że języki italskie wywodziły się z tego samego prajęzyka, co greka, więc istniał prajęzyk italogrecki[14]. Żyjący w Rzymie grecki historyk Dionizjusz z Halikarnasu wysunął teorię, zgodnie z którą łacina była greckim dialektem, zepsutym wskutek wpływów innych języków Italii[15]. Obecnie wielu badaczy skłania się do poglądu, że najbliższe łacinie były języki celtyckie, a języki italskie pochodzą od wspólnego prajęzyka italoceltyckiego[16].
Łacina archaiczna
Poglądy Rzymian na pochodzenie łaciny przedstawił w Eneidzie Wergiliusz. Zgodnie z treścią dzieła, Eneasz (jeden z Trojan, któremu udało się przeżyć upadek Ilionu), dotarł z towarzyszami niedoli do Lacjum. Przyjął go tam król Latynus. Wergiliusz zaznaczył różnice językowe między przybyszami a tubylcami w końcówce poematu, gdy w usta Junony włożył obawę, że Latynowie pod naporem Trojan utracą nie tylko rodzime imiona i stroje, ale także mowę ojczystą[17]. Obawę tę rozwiał Jowisz słowami:
Sermonem Ausonii patrium moresque tenebunt,
utque est, nomen erit; commixti corpore tantum
subsident Teucri. Morem ritusque sacrorum
adiciam faciamque omnes uno ore Latinos[18].
„Ojców obyczaj i język zostanie wśród synów Italii,
Miano też swe zachowają. Trojanie wsiąkną w ich plemię,
Z nim zespoleni. Dam im rytuał i święte obrzędy,
Zrobię z nich jeden naród o wspólnej mowie latyńskiej”[19].
Wspólna religia (sacra) oraz wspólny język (os) to według Wergiliusza fundamenty narodu o wielokulturowych początkach, któremu Jowisz przepowiada – w innym miejscu Eneidy – długotrwałe panowanie nad światem. Językiem tym była mowa Lacjum – łacina[20].
W roku 338 przed Chrystusem Rzym podbił ostatecznie całe Lacjum. Następnie, w wyniku wojny z macedońskim Pyrrusem, rozciągnął swą władzę na południową część półwyspu apenińskiego. W III wieku zakończył się podbój Italii, chociaż jeszcze w latach 91-88 doszło do tzw. wojny ze sprzymierzeńcami, podczas której wiele ludów półwyspu powstało przeciwko władzy Rzymu. W roku 89 wszyscy mieszkańcy Italii otrzymali obywatelstwo rzymskie a zanik języków italskich i ich zastąpienie przez łacinę datują językoznawcy najczęściej na II-I wiek przed Chrystusem[21].
Nie oznacza to jednak, że Rzymianie narzucali swój język podbitym ludom. Zachowywali ich prawo do własnego języka, praw, ubioru czy religii. Długo używanie łaciny było przywilejem a nie obowiązkiem. Liwiusz zanotował, że na początku II wieku mieszkańcy Kume w Kampanii prosili senat o specjalne pozwolenie na używanie w swoim mieście łaciny jako języka urzędowego (ut publice Latine loquerentur). Uzyskali ten przywilej tylko ze względu na to, że zostali uznani za sprawdzonych przyjaciół Rzymu. W oficjalnych stosunkach z innymi ludami Rzymianie używali tłumaczy. Waleriusz Maksymus twierdził, że na greckie pisma Rzymianie odpowiadali wyłącznie po łacinie. Jeszcze Cyceron wywołał zgorszenie, gdy przemówił w senacie Mesyny po grecku, nie korzystając z pomocy tłumacza[22].
Łacinę tego okresu, jeszcze sprzed pojawienia się pierwszych dzieł literackich, językoznawcy zazwyczaj nazywają archaiczną lub starą. Ówczesny język można poznać jedynie dzięki zachowanym inskrypcjom oraz cytatom u późniejszych autorów. Znanych jest sześć inskrypcji kamiennych, które powstały wcześniej niż w roku 300 przed Chrystusem. Z tego okresu pochodzi też około dwudziestu fragmentów ceramiki z wyrytymi inskrypcjami, jednak niektóre z nich uważane są przez część badaczy za nowożytne fałszerstwa[23].
Archaicznej formy alfabetu łacińskiego zaczęto używać najpóźniej w VI wieku przed Chrystusem. Inskrypcje zostały zapisane w niezdarnej fleksji i składni, a język daleki był od jakiejkolwiek standaryzacji. Tekst tzw. inskrypcji duenos, datowany między VII a V wiekiem, jest trudny do zrozumienia nawet dla współczesnych specjalistów. Według przekazu Polibiusza, w II wieku przed Chrystusem Rzymianie mieli kłopoty ze zrozumieniem tekstu starego traktatu z Kartaginą, spisanego w VI wieku[24].
Za wyjątkiem Prawa dwunastu tablic, aktu przyjętego w roku 451 przed Chrystusem, w późniejszych wiekach nie było konieczności rozumienia dawnych form językowych. Nawet w przypadku Dwunastu tablic nie jest jasne, czy ich wersja, która była w powszechnym użyciu w okresie klasycznym, zachowała się w oryginalnej formie. Inny archaiczny tekst, rytualna pieśń Carmen Arvale, która przetrwała w formie inskrypcji z III wieku po Chrystusie, była już w czasach klasycznych niezrozumiała dla wykonujących ją kapłanów. Wydaje się, że ta pieśń liturgiczna była przekazywana z pokolenia na pokolenie bez dbałości o zachowanie jej dosłownego znaczenia[25].
Co prawda od IV wieku, wraz z podbojami Rzymian, łacina była już znana na całym półwyspie apenińskim, lecz sama uległa wpływom innych języków[26]. Marek Terencjusz Warron, w dziele De lingua Latina, wyjaśniał znaczenie wielu słów łacińskich przez odwołanie do języków sabińskiego i oskijskiego a przyjaciel Cycerona Attyk narzekał nad zepsuciem łaciny wskutek napływu obcojęzycznych przybyszów do Rzymu[27].
Na północy półwyspu apenińskiego mówiono do II wieku przed Chrystusem nieindoeuropejskim językiem etruskim, na południu natomiast przeważała greka. Oba te języki, obok italskich, wywarły wyraźny wpływ na rozwój łaciny[28]. Jeszcze w III wieku Kwintus Fabiusz Piktor napisał pierwszą rodzimą historię Rzymu po grecku, gdyż uważał, że łacina nie nadaje się do tego celu[24]. Kilkusetletnie związki polityczne i ekonomiczne Rzymian z Etruskami zaowocowały wieloma zapożyczeniami. Według Liwiusza jeszcze w IV wieku przed Chrystusem rzymska arystokracja rozumiała język etruski[12]. Litery alfabetu łacińskiego to zmodyfikowane symbole Etrusków, którzy z kolei wzorowali się na piśmie greckim. Słownictwo łaciny wchłonęło znaczną liczbę etruskich wyrażeń. Za wyrazy etruskiego pochodzenia niektórzy uczeni uważają między innymi caerimonia („ceremonia”), fenestra („okno”) czy persona („maska”, „osoba”)[29].
Łacina klasyczna
Między II wiekiem przed Chrystusem a I wiekiem po Chrystusie zakończył się proces latynizacji Italii. Z półwyspu zniknęły wszystkie języki italskie oraz język etruski. Obok łaciny w użyciu pozostała tylko greka. W tym samym okresie rozpoczęła się latynizacja Galii, Hiszpanii i północnej Afryki. Procesy te pokrywają się czasowo z epoką, którą tradycyjnie zalicza się do tak zwanego okresu klasycznego w rozwoju łaciny[30].
Epoka literacka (zob. Literatura antycznego Rzymu) zaczyna się w 240 r. p.n.e. od dokonanego przez greckiego wyzwoleńca Lucjusza Liwiusza Andronika łacińskiego przekładu Odysei Homera. Przekład został dokonany wierszem saturnijskim, zachowały się fragmenty, m.in. incipit Virum mihi Camena insece versutum. Działają wtedy poeci tacy jak Newiusz, Lucyliusz, komediopisarze Plaut i Terencjusz i in.
Epoka archaiczna trwa mniej więcej do końca lat osiemdziesiątych I wieku p.n.e., kiedy rozpoczyna działalność Marek Tulliusz Cyceron. Uznaje się to za początek epoki klasycznej. Wyróżnia się dwa podokresy, to jest cyceroński (do śmierci Cycerona w roku 43 p.n.e.) oraz augustowski (od wstąpienia na tron ces. Oktawiana Augusta w roku 27 p.n.e.), tak zwany złoty wiek poezji łacińskiej.
W okresie cycerońskim działają m.in. prozaicy Gajusz Juliusz Cezar, Marek Terencjusz Warron, Gajusz Sallustiusz Crispus, poeci Katullus i Lukrecjusz i in. W okresie augustowskim działają historyk Tytus Liwiusz oraz tacy poeci jak Wergiliusz, Propercjusz, Tibullus, Horacy, Owidiusz.
Epoka klasyczna kończy się około połowy I wieku n.e., rozpoczyna się wtedy tak zwana epoka srebrna charakteryzująca się narastającymi tendencjami archaizacyjnymi. Pisarze zaczynają wzorować się na autorach epoki archaicznej, przede wszystkim na Katonie, co ma na celu „odmłodzenie” języka i nawrót do jego archaicznej prostoty po okresie obcowania z wyrafinowaną prozą i poezją klasyczną.
Przedstawicielem łaciny srebrnej jest m.in. Tacyt, Korneliusz Fronto oraz Gelliusz. Prąd ten odnosi ostatecznie zwycięstwo z początkiem II wieku n.e., wygasa stopniowo w III wieku n.e. wraz z powolnym upadkiem literatury rzymskiej w tym czasie. Dopiero w IV wieku n.e. następuje coś w rodzaju renesansu, jest to epoka łaciny późnej. Jej przedstawicielem jest np. Makrobiusz.
Od II wieku n.e. zaczyna narastać w łacinie zjawisko diglosji.
Chrześcijaństwo
Pierwsze przekłady Biblii na łacinę, tzw. Afra (z łac. afrykańska) oraz Itala (z łac. italska) pojawiają się odpowiednio w II wieku n.e. i III wieku n.e. Językiem liturgicznym chrześcijan jest wówczas greka. Jednak znajomość greki na zachodzie imperium (w przeciwieństwie do łaciny, która jest językiem ludu) zaczyna szybko zanikać, w związku z czym w połowie IV wieku n.e. następuje wprowadzenie łaciny do liturgii. Na przełomie IV i V wieku n.e. św. Ambroży układa łacińską liturgię mszy tzw. ambrozjańskiej, a św. Hieronim dokonuje kanonicznego przekładu Biblii na łacinę, jest to tzw. Wulgata. Łacina stała się także językiem teologii Kościoła zachodniego, dzieła Ojców Kościoła i innych autorów powstałe na przestrzeni tysiąca lat, od Tertuliana (ok. 155-220) do Papieża Innocentego III (1161-1216), zostały wydane m.in. w monumentalnym zbiorze złożonym z 217 tomów, nazwanym Patrologia Latina. Inne zbiory to Corpus Christianorum (CC), powstający w wydawnictwie Brepols w Turnhout i Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum (CSEL) – wydawany w Wiedniu, augustyńska Bibliotèque Augustinienne, a także częściowo łacińska, częściowo grecka seria Sources Chrétiennes w Paryżu.
Sobór watykański II utrzymał łacinę jako język liturgiczny Kościoła katolickiego, dopuściwszy jednak możliwość odprawiania mszy w językach narodowych „w drodze wyjątku”. Wyjątek ten stał się regułą.
(…)
PolubieniePolubienie
Dziękuję, Skribho
Przeczytałam twój wpis o Koncentracji. Wniosek końcowy mnie zaskoczył. Zdecydowanie stawiałam na „ku jądru” czyli „do środka”, jak to ujął Tom.
W tekście znalazłam etymologię „hanse”,”hansa” – “from Proto-Indo-European reconstructed as ḱóm (“beside, by, with, along”) + sed- (“to sit”).” I „Cognate with Russian сосе́д (soséd).” Czy dobrze rozumiem – Hans oznaczało sąsiada? A liga hanseatycka to „sąsiedzka”? A ja wymyślałam „Hansa” od gęsi.
PolubieniePolubienie
Po pierwsze to co wiki pisze to pisze wiki…
Po drugie, mi też już nie specjalnie pasuje to (c)HeNDoGi, ale sami zobaczymy do czego to doprowadzi… Jutro zacznę szukać i dopisywać dalej do tego wpisu, bo coś czuję, że jak zbierzemy wszystko do kupy, to Z/S’RoD+eK albo bardziej JoNDRo wyjdzie z tego… i tak… ale zobaczymy, co wyjdzie jak porównamy rdzenie…
Po trzecie, tak,.. wygląda na to, że HaNS, SaNS… to Sa”/oN+SiaD… Ot uroki lingfisticzeskie…
Przy okazji tak mi przyszło do głowy… a dlaczego HaNS, GaNS, KaNS, czyli niby póżniej „zsatemizowane” Sa”S… ale ciekawe, że już +SiaD „niezsatemizowało się”… Ano bo tam niby i w tym tzw. PIE był dźwięk zapisywany znakiem S… i on nie „zsatemizował” się… ale za to w tzw. mykeńskim / ahaiskim / helleńskim / greckim… stał się nagle jakoś tak HeD+Ra”, patrzKaTe+HeDRa / SaD/T+SeDRa…
Inaczej przecież w np. germańskim byłoby HaNHHaD… coś jak HaNDe HoH🙂
Przy okazji było pewno tak:
Sa”D+Sa”D
SiaD+SiaD
SieD+aJ+SieD+aJ…
stąd pewno i S/ZyD+eL…
PolubieniePolubienie
dzięki za wspomnienie, to może wytłumaczę moją logikę co do centro-jądro , moim zdaniem twórcom łaciny najwiekszy kłopot sprawiały typowo słowiańskie głoski jak ź,ż,dź, w celu stworzenia nowego języka(patrz:Wergiliusz)spisywano słowa tubylczych plemion półwyspu apenińskiego ze słuchu, a wówczas słowo
jędro
wypowiadane zapewne było z przydechem podobnym do dzisiejszej wymowy podhalańskiej a więc mniej więcej(ź)endro
,skoro wiemy już że często dż było zapisywane jako G (jak w Lugii) , więc ź automatycznie jako C , również to jedno z wielu słów, które przechowało informację o nosowym ę (w dzsiejszej polszczyźnie zamienione na ą ) ,późniejsze pokolenia znające łacinę tylko z pisma (nikt nie mówił tym językiem jako ojczystym) odczytały to tak jak to dzisiaj brzmi, ot i cała historia 🙂a, i najnowszy wpis na blogu:
http://unknownorigin.blox.pl/2017/03/11-F-WORDS.html
PolubieniePolubienie
Bardzo mi się ten i poprzednie wpisy spodobały!!! Upowszechnię je u siebie, łącznie z bardzo ciekawymi uwagami. A i jeszcze jest mi bardzo miło, że upowszechnia się SpoSo”B ZaPiSo” Dz’Wie”Ko”W, który opracowałem… 🙂 🙂 :-)… Naprawdę jest mi miło, że to działa i upowszechnia się!!!
PolubieniePolubienie
MaM+BRaMa brama kobiety matki
MeM+BRaNa -> BLaNa -> BŁoNa
BRaMa+ŁoNa -> B+ŁoNa
Z+ŁoNa SŁoNa SŁoNiNa słoninę soli się by wyciągnąć z niej wodę, pekluje
co było pierwsze SŁoN’ czy SŁoNiNa z innych zwierząt?
PolubieniePolubienie
BARDZO DOBRE!!! Widzę, że zamianę dźwięków zapisywanymi znakami L -> R -> L zrozumiałeś…
Na Twoim miejscu napisałbym o tym cały wpis, na podstawie tego co napisałeś powyżej!!! 🙂
Teraz przyszło mi do głowy coś, patrz”
PLaMa
FLaMa
FRaMa
FaRMa
FaRBa…
PLaMiC’ = MaLoWaC’/T’ / BaRWiC’/T’ / FaRB+oWaC’/T’…
PolubieniePolubienie
RoD W+RoDa W+RoTa w nawiązaniu do BRaMy powyżej
W+RoDziC’/T’ WRóCiC’/T’
PolubieniePolubienie
Kurcze!!! Bardzo dobre!!! Powinszować spostrzegawczości!!! 🙂
PolubieniePolubienie
“W tekście znalazłam etymologię „hanse”,”hansa” – “from Proto-Indo-European reconstructed as ḱóm (“beside, by, with, along”) + sed- (“to sit”).” I „Cognate with Russian сосе́д (soséd).”
„Po pierwsze to co wiki pisze to pisze wiki…”
Nie wiem skąd to wziąłeś, ale znalazło się w twoim wpisie. A сосе́д (soséd), czyli ḱóm + sed wygląda podobnie do „somsiad”, jak mawia moja sąsiadka. Czy pomyślisz, skąd się to „są”, „som” wzięło? Może mieć coś z „ziomem” albo/i z „kumem”. Najlogiczniej by było „ze mną siadł”, „ku mnie siadł”, ale gwary zrobiły co chciały.
PolubieniePolubienie
(…) „Po pierwsze to co wiki pisze to pisze wiki…” – Nie wiem skąd to wziąłeś, ale znalazło się w twoim wpisie. (…)
Chodziło mi oto, że mam dystans do tego, co wiki upowszechnia, bo bardzo często jest to zwykła lipa… bo taka jest ofitzjalna fietza…
Co do Z/SioM, to wg ma to związek z ZieMia”,.. jak ZieM+NiaK, itd.
Koleś z tej SaMeJ ZieMi…
PolubieniePolubienie
Z +a”+SiaD – to ten który siedzi obok i wydaje dźwięk „om” :), przyłączył się do transu
a tak poważnie to może Z +oSaDy -> SooSiaD -> Sa”SiaD
PolubieniePolubienie
Tak, czy siak, jest to Pra-Słowiański rdzeń +SD+…
PolubieniePolubienie
Slava SKRIBHA – takie skpojarzenie z fizyki kwantowej – Quantron – centrum, czyli kwant , wszystko od niego i do niego, mało tego – w centrum Ziemi, w jądrze wewnętrznym mamy Trytum, czyli pierwiastek oparty na rozpadzie centralnym Quantu, – to nie jest rozpad radioaktywny znany z elektrowni jądrowych, ale coś na zasadzie skojarzonego rozpadu i syntezy wzbudzające wibracje , fale, dźwięki, niosące wici, nici, życie, to coś na bazie torusa, czyli jądrą z oczkiem – trzecim okiem, wysokoenergetycznym, membrany wibracyjnej, a to już MUZ yka
PolubieniePolubienie
A może komes?
PolubieniePolubienie
Raczej nie, patrz: https://zapomnianalechia.wordpress.com/2017/03/27/organizacja-spoleczna-slowian/comment-page-1/#comment-400
PolubieniePolubienie