(Srogie przypomnienie dla wszystkich zdrowo wstrząśniętych i dobrze alle-zmieszanych allo-allo Adolfków i przeciw-słowiańskich nazistów wszelkiej maści, kolory, kształtu, płci, czy a bo ja wiem, czego tam?, itp. UWAGA! UWAGA! NADCHODZI! … I wy wiecie co… )
…..
20.01.2018 Skoro nikt niema żadnych uwag, no to zobaczę sam, jakie dane dotyczące tego zagadnienia są dostępne.
21.01.2018 Jak udowodniłem na podstawie znalezionych przykładów, patrz Co, rdzeń C, dźwięk zapisywany znakiem C, wcale nie pochodził od rzekomo wcześniejszego dźwięku T, i dotyczyło to nie tylko j. słowiańskiego, ale innych tzw. języków indo-europejskich, jak tzw. łacina, greka, awestyjski, sanskryt, germańskie, celtyckie i co tam jeszcze jest wymienione.
Jeśli chodzi o np. łacińskie Co, to twierdzę, że wywiedzenie tego rzekomego tzw. PIE *kom- / KoM jest błędne, a za tym i całe to rzekome miękkie odtworzone k’/K’ i także podstawy wpisu Sławomira o Kień/KieN’ to nieprawda , itd, patrz: tzw. PIE *sem- / SeM.
https://en.wiktionary.org/wiki/Reconstruction:Proto-Indo-European/sem-
UWAGA! Dowód, że najstarsze postacie tzw. greckie / helleńskie / ahaiskie MIAŁY POSTAĆ TZW. SATEM, patrz: Ancient Greek: ξύν (xún), σύν (sún), Mycenaean: ku-su- !!!
Jest ktoś, kto podważy to co powyżej napisałem, hm? Jeśli nie, no to teraz zajmę się wywiedzeniem słowa To/To i rdzenia T.
22.01.2018 Jak udowodniłem:
Nic, ale to nic nie wskazuje na jakąkolwiek tzw. palatalizację, czyli zmiękczenie To w Co, ale zamiast tego wiele wskazuje na to, że współczesne nawet postacie słowiańskich słów są TAKIE SAME, jak te rzekomo odtworzonego tzw. PIE! T>/>C, gdzie T<D, C<Z/S, czyli T=D=Dz=Z=S=C=T
Spróbuję napisać do autora pracy traktującej min o tym samym, czyli T</<S i S>/>T, zobaczymy, czy da skusić się, na zajęcie swojego stanowiska, co do tzw. palatalizacji słowiańskich.
…..
To będzie wpis wyjątkowy, bo pierwszy raz tu będzie on pisany na żywo.
Chcę właśnie celowo na żywo udowodnić tu i teraz, że istnieje wiele pytań, co do wiarygodności powstania, przyczyn, jak i datowania, itd, tzw. palatalizacji słowiańskich.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Palatalizacja
Palatalizacja (zmiękczenie) – zjawisko wymowy danej głoski z dodatkową artykulacją środkowopodniebienną (obok głównego zbliżenia narządów mowy pojawia się zbliżenie środkowej części języka do podniebienia), np. w języku polskim spółgłoska /p/ wymawiana jest różnie w zależności od otoczenia – w formie psa /p/ jest twarde, niepalatalne, lecz w pies przechodzi w spalatalizowane, miękkie /p’/, pisane jako: pi. Palatalizacja oznaczana jest w IPA znakiem [ʲ] w indeksie górnym, np. [pʲ, tʲ, sʲ]. Dźwięki spalatalizowane oznacza się również znakiem /’/, np. /g’/, /d’/, /f’/ (zwłaszcza w slawistyce).
W wielu językach świata, np. w niemieckim, dochodzi do zależnej od pozycji palatalizacji spółgłosek. Tak powstaje różnica między /k/ w Kuh i w Kiel. Przy wymowie /k/ w Kiel język porusza się w przewidywaniu /i/ w kierunku twardego podniebienia. Jednak w niemieckim z „nieprawidłowego“ użycia każdorazowo różnych dźwięków nie wynika żadna zmiana znaczenia.
Palatalizacją nazywamy też proces fonetyczny, w wyniku którego powstają głoski palatalne. Taki proces zaszedł między innymi w języku prasłowiańskim (stąd historycznie miękkie sz, ż, cz, dż, c, dz) i w języku polskim (stąd ś, ź, ć, dź, ń).
Spółgłoska palatalna albo miękka to spółgłoska, przy wymowie której występuje palatalizacja, na przykład /b’/ w biały, /ś/ w ślimak, /s’/ w sinus, /k’/ w kiedy. Palatalne są wszystkie spółgłoski średniojęzykowe. Niekiedy inne spółgłoski z palatalizacją określa się jako zmiękczone lub spalatalizowane. Tego typu spółgłoski są charakterystyczne dla języków słowiańskich i uralskich, występują także w języku irlandzkim.
UWAGA! Pamiętajcie o tzw. językach syntetycznych, bo wrócę do tego jeszcze…
http://www.forumbiodiversity.com/showthread.php?t=49228
SKRBH 